ما همه مانع ایم

نگاهی به کارنامه مانع زدایی در سه ماهه اول سال 1400

ما همه مانع ایم

یادداشت ” ما همه مانع ایم ” در روزنامه شماره ۵۲۲۶ مورخ ۱۴۰۰/۰۵/۰۳ روزنامه دنیای اقتصاد به چاپ رسیده است.

نام گذاری سال ۱۴۰۰ به نام  “تولید، پشتیبانی ها و مانع زدایی ها” از سوی رهبر انقلاب، که به سیاق سال های اخیر با محوریت “تولید” نام گذاری شد، نشان از اهمیت و دغدغه تولید نزد ایشان دارد.
در این یادداشت کوتاه به کارنامه “مانع زدایی” در سه ماهه اول سال ۱۴۰۰ می پردازم.

از اسفند سال گذشته پیگیر اخذ تسهیلات نزد یکی از بانک ها بودم.
کوهی از فرم ها، گزارشات و تضامین ریز و درشت به بانک داده بودیم،
اما همچنان خبری از پول نبود.

اوایل سال و چند روز پس از ابلاغ هیات دولت مبنی بر استفاده تولیدکنندگان از سقف تسهیلات بر اساس ۱۴۰درصد میزان فروش،
به سرپرستی بانک مراجعه کردم.
کارشناس مربوطه که اتفاقا از متن مصوبه خبر داشت،
اعلام کرد که هنوز این مصوبه از طرف بانک مرکزی به بانک ابلاغ نشده است.
البته می دانستم که در صورت ابلاغ این مصوبه از طرف بانک مرکزی،
همچنان به دلایل واهی دیگر از جمله عدم ابلاغ داخلی مصوبه و یا ملزم نبودن بانک به اجرای آن، کاری پیش نخواهد رفت.
همچنان که ادارات سازمان امور مالیاتی هیچ کدام از بخشنامه های بخشودگی و تخفیف مالیاتی را بدون بخشنامه های داخلی سازمان اجرا نمی کنند
و در صورت ابلاغ داخلی، بخشنامه ها عموما مورد تفسیر قرار خواهند گرفت.

به هر صورت چون همچنان پرونده شرکت بر اساس صورت های مالی سال قبل ارزیابی شده بود،
بررسی پرونده به بعد از ارائه صورت های مالی موکول شد.

مشکلات و موانع تولید در نبود قانون

دولت ها همیشه مشکلات و موانع تولید را در نبود قانون میدانستند
در حالی که موانع اصلی تولید در ایران، اجرای قانون و به صورت واضح تر مجریان قانون هستند.
جالب اینجاست که این چنین قوانینی عموما بعد از سرکار آمدن دولت جدید
مورد بی مهری دولتی ها قرار می گیرد.
به عنوان مثال، قانون “بهبود مستمر محیط کسب و کار” مصوب سال ۱۳۹۰
و قانون “رفع موانع تولید رقابت پذیر و ارتقای نظام مالی کشور” مصوب سال ۱۳۹۴،
از نظر بسیاری از کارشناسان از پس مشکلات تولید برنیامده و در اکثر موارد شکست خورده است.
بنابراین باید به جای تمرکز بر قانون،
فکری به نحوه اجرای آن در ادارات دولتی کرد و اینجاست که به موانع متعددی بر خواهیم خورد.

اوایل خرداد ماه و بعد از آماده شدن صورت های مالی حسابرسی شده،
برای پیگیری تسهیلاتی که در بالا اشاره نمودم،
برای ملاقات با مدیر اعتبارات بانک مورد نظر مراجعه کردم.
نکته جالب این بود که ایشان مصوبه پرداخت تسهیلات تا سقف ۱۴۰ درصد فروش به شرکت ها را غیر کارشناسی خواند
و صراحتا اعلام کرد در صورت ابلاغ نیز، بانک زیر بار اجرای آن نخواهد رفت.
فارغ از بحث کارشناسی و فنی موضوع، این که اینقدر مصوبه ای در این سطح،
اینچنین مورد بی محلی کارمندان دولت قرار می گیرد خود نشان از موضوعی جدی دارد.

نوبت دهی سامانه “پردیس”

از این بحث که عبور کردیم، چون همه ایرادات پرونده شرکت،
از جمله ارائه صورت های مالی جدید، برطرف شده بود،
پیگیر ابلاغ مصوبه حد شرکت شدم.
اما ایشان ثبت صورت های مالی در سامانه “پردیس” را برای پرداخت تسهیلات الزامی می دانست.
من از سختی ای که برای تهیه زودهنگام صورت های مالی کشیده بودم گفتم
و صحبت از مانع زدایی کردم و از فرآیند طولانی نوبت دهی سامانه “پردیس” حرف زدم،
ایشان بانک خود را از این مسئله مبرا کرد و گفت که مانع را در جامعه حسابداران رسمی پیدا کنم.

البته اگر از پاس دادن پرونده من بگذریم حرفش هم بی پایه نبود.
جامعه حسابداران رسمی به عنوان یک نهاد فرادولتی و تخصصی نیز برای ثبت و پذیرش صورت های مالی در سامانه “پردیس”
بدون در نظر گرفتن مشکلات شرکت ها در این دوران خاص اقتصادی،
روند کندی در ثبت صورت های مالی در پیش گرفته است.
در اواسط خرداد ماه بعد از چندین بار پیگیری تلفنی از موسسه حسابرسی طرف قرارداد شرکت،
برای پیگیری ثبت صورت های مالی در سامانه پردیس به محل جامعه حسابداران رسمی ایران رفتم.
جالب اینجاست حراست جامعه حسابداران اجازه ورود من را به ساختمان نداد
و بعد از پرس و جو در کمال تعجب متوجه شدم که برای این حجم از صورت های مالی،
جامعه فقط یک نفر را برای این کار در نظر گرفته است
و طبیعتا نتیجه آن می شود تاخیر در ثبت صورت های مالی تولیدکنندگان و کارآفرینان!

حتما شما که دارید این یادداشت را می خوانید در لحظه ده ها مثال اینچنینی از برخوردهای پشت میزنشین ها را در یاد دارید
و واقعیت تلخ این است که فرق نمی کند که کسی که پشت میز است دولتی هست یا غیر دولتی،
حتی اگر من و شما نیز بودم عاقب کار این چنین می شد.

مسئله مانع و تعویق در امور اداری

به عقیده نگارنده مسئله مانع و تعویق در امور اداری ایران نه امری دولتی که امری فرهنگی است.
به یاد دارم که چند سال پیش هیاتی از ژاپن با هیات ایرانی مذاکره داشت،
روی میز جلوی ژاپنی ها پر بود از زونکن و کاغذ و جلوی ایرانی ها فقط آب معدنی و دستمال بود.
خیلی از جراید این امر را به نداشتن برنامه دولت وقت نسبت دادند و حسابی عکس جنجالی شد.

واقعیت آن است اگر به تاریخ دو کشور نگاه کنیم،
ژاپن همیشه فرهنگ مکتوب داشته است و ما همیشه فرهنگ شفاهی داشته ایم.
اولین نسخه خطی شاهنامه فردوسی، بعد از قریب به دو قرن از پایان نگارش این اثر در دست ما قرار دارد،
موسیقی دستگاهی ایران را اولین بار غربیان برای ما نت کرده اند
و تا همین صد سال پیش ما اصلا نمی دانستیم که هخامنشیانی وجود داشته است.
چرا؟ چون فرهنگ شفاهی بر فرهنگ مکتوب ما غالب است.

فرهنگ اداری ایران

بله گاهی باید به پشت سر خود نگاه کنیم و ریشه برخی از کاستی ها را در خودمان جستجو کنیم.
فرهنگ اداری ایران از پیچ خم دربار فاسد قاجار به ما ارث رسیده است.
سیستمی که امیرکبیر را بر نمی تابد و خطه های مختلفی از ایران را به چند سکه می فروشد.
این فرهنگ را نه استبداد رضا شاه توانست سامان دهد و نه ایرانیان از فرنگ برگشته ی پهلوی دوم.
فرهنگ اداره جاتی ما از جامعه برخاسته است.
جامعه ای که حسادت می کند، تعاون ندارد، کار جمعی بلد نیست،
مطالبه گر و پیگیر نیست، مطالعه نمی کند
و اصولا حوصله ی کار کردن ندارد.
در آخر کارآفرین بخت برگشته می ماند در برابر انبوهی از موانع!

آری اینچنین است برادر! ما همه مانع ایم

لینک کوتاه مطلب : https://alitsaki.ir/?p=1675
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

برای امنیت، استفاده از سرویس reCAPTCHA گوگل مورد نیاز است که تابع Privacy Policy and Terms of Use است.