هیچ صفر تا صدی وجود ندارد

نکته ای می خواهم بگویم، اما هرچه تلاش می کنم بفهمانم، متأسفانه کسی گوش نمی دهند. من دربارهٔ حسابداری صحبت می کنم؛ ولی این نکته ای که می خواهم بگویم در تمام حوزه ها صادق است. هیچگاه صفر تا صد وجود ندارد و اگر توانستید به این نتیجه برسید، برنده اید.
اگر به این نتیجه نرسیدید، هیچ موقع به آن صد نمی رسید.
قرار نیست همه چیز را یاد بگیرید.
قرار نیست همه چیز را در کوتاه مدت یاد بگیرید.

کسی که تازه حسابداری را شروع کرده و می خواهد اولین هدف را برای خودش تعیین کند، باید یک هدف پنج ساله بگذارد.
دقت کنید: اولین هدفش پنج ساله باشد، نه هدف نهایی اش.

جوانان جویای کار

امروزه نسل اصلی جویای کار، بچه های دههٔ هفتادی اند.
الان همهٔ بچه های دههٔ هفتادی دنبال این هستند که در کوتاه مدت به هدف هایی برسند، به حقوق هایی برسند، به پست هایی برسند یا اصلاً به دانشی برسند.
البته اگر در این هدفشان به دانشی هم برسند، آن دانش به دردشان نمی خورد؛ چون ممکن است بعداً در رشته ای کار کنند که آن دانش به درد نخورد؛ مثلاً زیادند کسانی که تلفیق بلدند و در بورس نیستند یا در بورس هستند و تلفیق بلد نیستند یا کسانی که کار مالیاتی حجیم بلدند ولی در تولیدی کار می کنند یا کسانی که صنعتی خواندند و در بخشی کار می کنند که لازم هست کار مالیاتی بلد باشند، اما بلد نیستند و کار مالیاتی شان را یک نفر دیگر انجام می دهد.
بالاخره کسب این دانش ها باعث می شود پیوسته باری روی دوششان قرار بگیرد.

خلاصهٔ کلام: قرار نیست تا ترم یک خودتان را پاس نکردید، درس های ترم پنجتان را یاد بگیرید.
کوله ای را که بر دوشتان گرفتید و می خواهید از کوه بالا بروید،‌ سبک بردارید.
در ایستگاه بعدی، کولهٔ بعدی را بر دوشتان بگذارید. این قضیه را سخت نگیرید.
پیشنهادم این است به اندازه ای که فکر می کنید نیاز هست، یاد بگیرید.
مثلاً الان احساس نیاز می کنید که لازم است قانون مالیات و قانون کار را یاد بگیرید. همین قدر کافی است.
اگر قرار باشد الان مثلاً صورت جریان وجوه را هم کار کنید، دیگر به هیچ کدامشان نمی رسید یا اگر هم برسید، ملغمه ای می شود که اصلاً نمی فهمید چه کار کردید! پس گام به گام جلو بروید.
این احساس را که دوست دارید بیش از آنچه نیاز دارید یاد بگیرید در خودتان بکشید.
به خودتان بگویید من یک سری اولویت ها دارم که باید به ترتیب انجام بدهم.
تا اولویت اول را انجام ندادید، فکر اولویت دومتان نباشید.

صفر تا صد فلان دوره غلط است (هیچ صفر تا صدی وجود ندارد)

باز هم می گویم این فکر مخربی است که بپرسید از صفر تا صد فلان دوره یا فلان موضوع چقدر طول می کشد.
مگر خود من که این سؤال را از من می پرسید کجا هستم؟
آیا من صد هستم و به انتها رسیدم؟ اصلاً چه بشوم صد می شوم و به انتها می رسم؟

قبلاً هم گفتم دانش و کارهای امروزی شاخه شاخه شده است.
باید در یک شاخه ای ورود کنید و جلو بروید. دیگر مثل قدیم نیست.
حتی الان در سطح دانشگاه هم همین طور است؛ مثلاً می گویند درست است این شخص به صورت کلی حسابداری بلد است، ولی تخصصش گردش وجوه نقد است.
به‌طور مثال آقای تاری وردی مطالعات زیادی دربارهٔ گردش وجوه نقد کرده است.
اینکه چند تا کتاب دربارهٔ حسابداری صنعتی بنویسد برای او ارزش افزوده ایجاد نمی کند. نمی گویم این کار را نکند، ولی چنین شخصی در آن سطح، فقط در یک شاخه کار می کند و در مطالب شاخهٔ خودش متخصص است.
بله، الان این‌گونه کارها تخصصی شده است.

***

مربای تمشک مادربزرگ

فرض کنید مربا می خواهید.
دو راه دارید: ۱. از سوپری سر کوچه یک مربا بگیرید. ۲. به مادربزرگتان بگویید که برایتان مربا درست کند.
مربا درست کردن مادربزرگ کمی سخت است.
اگر مربای تمشک خواسته باشید، باید از بازار تمشک بخرد، آماد کند و بگذارد جا بیفتد و بعد به شما زنگ بزند و بگوید که آماده شده است.
خانهٔ مادربزرگ هم دور است.
باید بروید از او بگیرید و بیاورید.
تازه، حجم مربا هم کم است؛ چون نمی تواند برایتان زیاد درست کند.
اما همه مان می دانیم که آن مربای مادربزرگ کجا و آن مربای کارخانه ای کجا.

باید برایش وقت بگذارید

اعتقاد دارم که اگر مربای تمشک مادربزرگتان را می خواهید، باید برایش وقت بگذارید و یک مقدار انتظار بکشید؛ چون مربا درست کردن برای مادربزرگ سخت است و طول می کشد.
در کار هم همین طوری است؛ یعنی می توانید یک سری چیزها را مثل یک لقمهٔ آماده، شیک و پیک از اینترنت یا از دوستانتان به دست بیاورید.
یک موقع هم نه، ترجیح می دهید از مربای کارخانه ای استفاده نکنید و مربا تمشک مادربزرگتان را بخورید.
من در تمام ارکان زندگیِ کاری ام به این مسئله اعتقاد دارم که اگر چیز بهتر و ناب تری خواستم، باید برایش بیشتر زحمت بکشم و بیشتر وقت بگذارم.

خواهشم از شما این است که به‌جای مربای کارخانه ای، از مادربزرگتان مربا بگیرید.

***

روحیه کارمندی ندارم!

دوستان زیادی در شبکهٔ اجتماعی به من پیام می دهند و می گویند من روحیه کارمندی ندارم و نمی خواهم کارمند باشم.
دوست ندارم صبح به صبح ساعت بزنم.
می خواهم خودم برنامهٔ خودم را تنظیم کنم.
دوست دارم کارآفرین باشم.
حتی برخی می پرسند: می شود ما شرکت حسابداری بزنیم؟ می شود مؤسسهٔ حسابرسی بزنیم؟ یعنی جوانی که هنوز ترم اولش را هم پاس نکرده، فکر این است که کارمند باشد یا نه.
فکر این است که خودش شرکت حسابداری تأسیس کند.
من خودم همین الان جرأت ندارم شرکت حسابداری تأسیس کنم.
جالب اینجاست پدرومادرهای همهٔ این دوستانی که این حرف ها را می زنند، همگی کارمند بودند.
کارمندی چیز بدی نیست. کارمندی سطوح مختلف دارد.
اگر کارتان را خوب انجام بدهید، به نظرم پایین تر سطح کارمندی خیلی ارزشمندتر از این است که پول پدرتان را داخل یک مؤسسه حسابداری خرج کنید و سرانجام هم مؤسسه ورشکست شود.
لطفاً دیگر نگویید روحیهٔ کارمندی نداریم، دیگر نگویید من می خواهم خودم رئیس خودم باشم. این فکرها را از خودتان دور کنید.
همهٔ این ها به خاطر سوسول بودن بچه ها و نازکشیدن خانواده های ایرانی است.
یعنی به‌قدری بچه‌شان را لوس بار آوردند که در ایران هیچ‌کس دوست ندارد کارمند بشود.
خیلی جالب است. اینکه روحیهٔ کارمندی را دوست نداریم، فقط به خاطر تنبلی است، فقط به خاطر بی مسئولیتی است، فقط به خاطر این است که می دانیم توانایی کار کارمندی را نداریم.

همه دوست دارند رئیس باشند

همه دوست دارند رئیس باشند.
با توجه به اینکه این‌همه جوانان ما از کارمندی و روحیهٔ کارمندی گریزان اند، خوب است توجه کنیم به این مسئله که مثلاً در شرکتی که واحد مالی اش چهل نفر است، مگر چند نفرشان قرار است مدیر مالی شوند؟ چند نفرشان قرار است رئیس حسابداری شوند؟

به‌نظرم کار کارمندی کار مقدس و محترمی است.
تمام مدیرعامل های شرکت های بزرگ دنیا همه شان کارمندند.
بنابراین به جای اینکه رئیس باشید و دستتان در جیب پدرتان باشد، کارمند باشید و دستتان در جیب خودتان باشد.

اگر به دنبال این هستید که مدیر مالی بشوید، دنبال این هستید که کارمند نباشید، دنبال این هستید که ثروتمند بشوید، سرمایه گذار بشوید، هوش مالی تان زیاد بشود و… نوشته های من را نخوانید.
من غلط بکنم بخواهم شما را ثروتمند کنم یا کاری کنم که سرمایه گذار بشوید یا هوش مالی تان افزایش پیدا کند.
بنابراین دستتان را بر زانوی خودتان بگذارید و یا علی بگویید و خودتان تلاش کنید.
با مطالعهٔ نوشته های من فقط یاد می گیرید که چگونه یک حسابدار خوب بشوید.

***

دختر پنکیک دوست

چند وقت پیش مسافرت رفته بودم. در رستوران هتل، موقع صبحانه دختر خیلی نوجوانی را دیدم که منتظر پنکیک بود.
همان طور که می دانید، پنکیک های آشپزخانه ها زود تمام می شود و کارمندان آشپزخانه مرتب قوطی آن را پر می کنند.
آن دختر حدود پنج دقیقه قبل از من در صف منتظر ایستاده بود. با آرامش هم انتظار می کشید. خودم در صف املت ایستاده بودم. او همچنان منتظر بود تا پنکیک بیاید.
وقتی پنکیکش رسید، شکلات پنکیک تمام شده بود. دوباره حدود پنج دقیقه خیلی آرام ایستاد تا مسئول شکلات بیاید.
خلاصه برای هدفی که داشت، عجله نکرد؛ یعنی واقعاً علاقه مند بود که یک پنکیک خیلی خوشمزه بگیرد و بخورد.
نه دادوبیداد کرد، نه تشنج ایجاد کرد، نه پیش مسئول رستوران رفت تا زبان به شکایت باز کند.
می دانست که باید منتظر بماند تا مسئولش بیاید و قوطی شکلات را پر کند.

رشدکردن مثل شناکردن

از این داستان الگو بگیرید. خطابم به کسانی است که می خواهند رشد کنند: رشدکردن مثل شناکردن است.
لازم نیست زیاد دست وپا بزنید.
لازم نیست حرکات عجیب و غریبی انجام بدهید. یک مقدار سکون و آرامش نیاز است.
زمانی که باید به رشد مدنظرتان برسید، می رسید.

ای کاش همهٔ کسانی که عشق مدیرمالی شدن دارند، عشق پیشرفت دارند، عشق این را دارند که یک‌شبه ره صد ساله بروند، یاد داستان این دختر پنکیک دوست بیفتند و از او الگو بگیرند.

***

تفکر شیادی

در سال گذشته بارها و بارها دانشجویان حسابداری به من می گفتند که ما دوست نداریم کارمند باشیم، دوست نداریم زیردست باشیم، از کار اداره جاتی خوشمان نمی آید و می خواهیم شرکت حسابداری بزنیم، چه کار کنیم؟ بچه های عزیز، آیندهٔ این مملکت به دست شما درست می شود.
شما سکّان دار آیندهٔ این سرزمین هستید.
من نمی دانم چه شده که آرزوهای شما به دلار و ثرورت و کروکی تبدیل شده است.
نمی گویم ثروت بد است. من می گویم راه رسیدن به ثروت، سخت کوشی و تلاش است.
شما خاطرات کارآفرینان ایرانی را بخوانید، حتی یک کارآفرین نیست که از پادویی در بازار شروع نکرده باشد.
اصلاً صفر تا صدی وجود ندارد. اصلاً راه میانبری وجود ندارد.
این تفکر که دارید یک تفکر متقلبانه است که یک سری آدم شیاد به شما فروخته اند.
کلاغ را رنگ می کنند به جای قناری به شما می دهند.

اگر هنوز هم شک دارید که هیچ صفر تا صدی وجود ندارد، ادامه ی مطلب را بخوانید!

می خواهند مردم را به زور ثروتمند کنند؟

یکی از صفحات اجتماعی در اینترنت که گاه گداری با مسائل اجتماعی شوخی می کند، مطلبی نوشته بود که به نظرم خیلی جالب رسید.
نوشته بود: «بدان هرکسی که در اینستاگرام یک کروات نازک زده و می گوید می خواهم پولدارت کنم، کلاهبردار است.»
واقعاً لبّ مطلب را گفته است.
نمی دانم چرا بعضی ها در اینستاگرام چنین مطالبی را می گذارند.
واقعاً اگر خودشان ثروتمندند، چرا برای پست های اینستاگرامشان جایزه می گذارند؟ یعنی این‌قدر کارشان درست است که می خواهند مردم را به زور ثروتمند کنند؟ بعد چرا از این ثروتمندشدن و مسیری که رفتند، یک نمود و نمایشی نمی دهند؟ جز اینکه یک سری پست های ساده می گذارند.
مردم ما هم ساده اند.
بسیار طبیعی است در جامعه ای که هشت درصد مردمش در سال گذشته گوشت قرمز نخوردند، خیلی سریع تحت تأثیر آن حرف ها قرار بگیرند و به آن ها رجوع کنند.
این مسئله واقعاً یک کلاهبرداری بسیار وحشتناکی است که در جامعهٔ ما اتفاق می افتد.

چند وقت پیش روزنامهٔ دنیای اقتصاد نوشته بود خرج یک خانوادهٔ سه نفره روزانه ۶۸هزار تومان است.
اگر این مبلغ را ضرب در ۳۰ بکنید، نتیجهٔ آن از حداقل حقوق رایج کشور بیشتر است؛ البته این مبلغ تنها هزینهٔ غذاست، آن هم ساده‌ترین غذا.

با این تکنیک ها کسی پولدار نمی شود

طبیعی است در چنین جامعه ای، تبلیغ پولدار شدن و ثروتمندشدن و اینکه بگویند چهار تا تکنیک را یاد می دهم و پنج تا پکیج را می فروشم، با این ها می توانید یک شبه ره صدساله را طی کنید و… خیلی سریع و خوب جواب می دهد.
متأسفانه جوّ جامعه، مردم ما را به سمت نادانی و کج فهمی برده است.

قاطعانه می گویم هیچ پولداری نبوده که پولدارشدنش وابسته به بابای پولدارش نبوده باشد.
هیچ پولداری نبوده که پولدارشدن به خاطر دزدی اش نبوده باشد.
اشخاصی که بی هیچ چیز پولدار می شوند، استثنایند.
این اشخاص استثنایی اصولاً نیازی به کتاب ندارند.
آن ها نه کتاب خواندند، نه کلاس رفتند، نه مشاوره رفتند.
یک توانایی های درونی در آن ها وجود دارد.
اگر فکر می کنید پولدارشدن برایتان خیلی مهم است، به مسائل درونی خودتان بپردازید. با این پکیج ها و تکنیک هایی که می فروشند کسی پولدار نمی شود.

امیدوارم حالا متوجه شده باشید که چرا میگویم هیچ صفر تا صدی وجود ندارد!